Blog
Daar hebben we het niet meer over
Wat ik tijdens interviews nogal eens hoorde, was dat na het overlijden de achterblijvende partner maar kort de tijd krijgt om te rouwen. Na een jaar moet het maar over zijn, dan moet je het ‘een plekje hebben gegeven’.
Dat plekje is er wel: in je hart en op je tong. Maar als je het er niet meer over mag hebben van je omgeving, dan wordt jou dus gevraagd om je gevoelens te onderdrukken en je mond te houden. Want na een jaar mis je de ander nog steeds en na drie of zes jaar ook. Er komt wel meer ruimte voor andere dingen, maar het gemis blijft.
Normaal rouwproces misgelopen
Ik sprak een vrouw die vertelde dat haar man pal voor de eerste lockdown was gestorven. Een uitvaartdienst zat er niet in, er kon niemand langskomen, niemand die haar knuffelde en vrijwel niemand die haar belde om te vragen hoe het ging. Ze ging bij een rouwgroep, maar dat was via Zoom en sloot niet bij haar behoeften aan. Ze zat er erg mee dat ze hem het laatste stuk van zijn ziekbed vreselijk had gevonden, zo narrig was hij, en daar schaamde ze zich voor. Ze schaamde zich zo erg, dat ze het daar met niemand over durfde te hebben.
Na de lockdowns en de pandemie merkt ze dat niemand nog wil horen waar ze mee zit. Ze kan wel weer mensen zien, maar er wordt gezegd het is al drie jaar geleden, moet je het daar nu nog steeds over hebben? Nu kán ze het er eindelijk over hebben, en nu is er niemand die wil luisteren. Ze zei ik ben eigenlijk een normaal rouwproces misgelopen.
Dat luisterende oor is zo belangrijk. Gun iemand wat van je tijd en luister. Je hoeft niks op te lossen, je hoeft alleen maar je onverdeelde aandacht te geven.