Schaamte

Eerst wist ik niet dat het door de medicatie (hormonen) kwam, dus toen was ik behoorlijk van de rel als hij tegen me tekeer ging. Dat deed hij normaal nooit. Wij waren allebei van het harmoniemodel, hielden helemaal niet van ruzie en praatten dingen gewoon uit. Hij hield altijd van gezelligheid, was positief en zat vol humor, was een blije man. Maar hij deed na zijn diagnose steeds vaker lelijk tegen mij, totdat mijn jongste dochter zei: mam, het is niet gezond voor jou om hier 24/7 in te zitten. Nee, dat had ik zelf ook door, maar wat moet je?

Mag je dan wel klagen?

In de laatste maanden dacht ik met enige regelmaat: hou ik nog wel van jou? Want leuk was het allang niet meer. Ik schaamde me daar weleens voor, want hij was ziek, had veel pijn en allerlei ongemakken, moest al die behandelingen ondergaan, en ik was gewoon gezond. Mag je dan wel klagen?

Ja, dat mag, daar was de psycholoog duidelijk over. En het is geen klagen, het is stoom afblazen, dat is iets heel anders, zei hij. Als partner heb je al gauw de neiging om jezelf weg te cijferen, alles draait om de zieke. Maar je hebt zelf ook gevoelens en behoeften, die er net zo goed mogen zijn.

Dus zorg dat je je ei ergens anders kwijt kan, als het bij je partner niet (meer) lukt, en zorg dat je zo lang mogelijk je eigen dingen blijft doen, zodat je niet de hele tijd op elkaars lip zit. Vraag mensen om je heen om langs te komen, dat brengt afleiding en jij kunt even weg. Anders is de kans groot dat je het niet meer trekt en de verbinding met je partner kwijtraakt.

Wil je meer van dit soort berichten lezen? Volg mij dan via Facebook en/of LinkedIn.